رفتن یا ماندن مساله این است!
دیروز اون خانم دکتری که روز مصاحبه هم رو دیده بودیم ابراز آشنایی کرد و چند دقیقه ای هم کلام شدیم که گفت من دوره های فلان و فلان رو رفتم که یکیش ایتالیا بوده و فلوشیپ زیبایی گرفتم ولی تو ایران اجازه نمیدن بنویسم فلوشیپ و اینا....
درباره مهاجرت موقت ازش مشاوره گرفتم که آب پاکی رو ریخت رو دستم و متوجه شدم تصمیم خودم درست بوده. من واقعا دوست ندارم مدرکی که دارم رو دوباره بگیرم اونم تو شرایط سخت و بعدش تخصص بگیرم بعد برگردم ایران دوباره معادل سازی تخصص!
میدونم که مهدی به عنوان گزینه جدی بهش فکر میکنه و میدونم اگه کرونا نبود شاید تا الان یه جا میرفت...
میدونم پیشنهاد استونی الان وسوسه ش کرده ولی کار من چی میشه این وسط؟
من شغلمو دوست دارم... نمیخوام دوباره چیزی که دارمو به دست بیارم و عمرمو هدر بدم!
فقط درصورتی حاضر میشم چند سال باهاش برم که قرار باشه اون مدت بچه دار شیم و من چند سال بشینم خونه بچه هامو بزرگ کنم ایده آلی که همیشه داشتم بعنوان مادر شاغل.
که البته این گزینه هم معایب و نگرانی های فراوانی داره که واقعا نمیدونم شدنی هست یا نه برام
یه سوال مگه اینجا نمیشه ادامه تحصیل بدید؟